Άντι, Έντρε

(Endre Ady, Ερμίντσζεντ 1877 – Βουδαπέστη 1919). Ούγγρος ποιητής. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε κολέγιο καλβινιστών, ακολούθησε τον δημοσιογραφικό κλάδο, εκδηλώνοντας λαϊκές και ριζοσπαστικές τάσεις. Η πρώτη του ποιητική συλλογή πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Δεν έγινε όμως το ίδιο και με τον τόμο Νέα ποιήματα (Ujversek,1906) που με την ολότελα καινούργια τοποθέτησή τους, τόσο ως προς το ύφος όσο και ως προς το περιεχόμενο, ανέδειξαν τον Ά. σε εμπνευστή ενός νέου ρεύματος στην ουγγρική ποίηση, στο οποίο οι επιδράσεις του δυτικού κόσμου –προπαντός του γαλλικού πνευματικού κόσμου με τον οποίο o Ά. είχε στενούς δεσμούς– συνδυάζονται με θέματα εθνικού χαρακτήρα. Ο Ά έζησε τη φάση της ανόδου της ουγγρικής αστικής τάξης, με τις έντονες εσωτερικές της αντιθέσεις, και περιγράφει την τραγική μοίρα της χώρας του, κηρύσσοντας με εξαιρετικά προσωπική ποιητική γλώσσα, που έχει τη σφραγίδα του συμβολισμού, την πλήρη κοινωνική ανανέωση. Υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Δύση (Nyu gat)και πραγματικός ανανεωτής της ουγγρικής γλώσσας. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, το πολιτικό πάθος εξαφανίζεται από το έργο του, όπως στις ποιητικές του συλλογές Η ζωή που φεύγει (Amenektilo elet,1912) και Ποιος με είδε; (Kilattot engem?, 1914). Τελευταίο του έργο είναι η συλλογή Μπροστά στους νεκρούς (Α hallotak elen,1918).